Jakby wleciała róża

Wczoraj, kiedy twoje imię ktoś wymówił przy mnie głośno, tak mi było, jakby róża przez otwarte wpadła okno. — Wisława Szymborska, “Nic dwa razy”

Minęły dwa lata od chwili, gdy stało się to niewyobrażalne.

Jeszcze przed chwilą byłaś. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się, czasem zderzaliśmy się w drobiazgach, mieliśmy plany na przyszłość. A potem nagle znalazłem się w świecie bez Ciebie.

Przez długi czas nie używałem słowa “died” (umarła). Tego angielskiego słowa, które niby wszystko tłumaczy, a jednak nie pasuje do Ciebie.

She died. Agnes died. You died.

Nie unikałem go z powodu jego ostrości — choć jest ostre. Unikałem, bo było tak obce mojemu pojęciu o Tobie. Kiedy o Tobie myślę, przychodzą mi do głowy inne czasowniki. Śmiałaś się. Śpiewałaś. Chichotałaś. Kochałaś. Żartowałaś. Uczyłaś się. Gotowałaś. Dzieliłaś się. Tworzyłaś — sztukę, jedzenie, modę. Robiłaś te wszystkie wspaniałe rzeczy i wiele więcej.

Twoje umieranie to coś, co Ci się przydarzyło. Ale powiedzieć, że you died (umarłaś) — to wciąż nie ma dla mnie sensu. To słowo nie pasuje do Ciebie. To prawda, że odeszłaś z tego świata i nie ma Cię już z nami. Ale to Cię nie definiuje. A miłość, którą wniosłaś w świat, miłość, którą pielęgnowałaś — trwa dalej.

Dałaś mi największy dar. Kochałaś mnie do końca swojego życia.

A ja wiem, że mogę zrobić to samo.

💜